Soms heb je zo’n dag.
Zo’n dag dat je in al je cellen voelt ‘dit is belangrijk wat er nu gebeurt’.
Dit is een uitnodiging om echt te kiezen voor de waarheid van mijn hart, om trouw te zijn aan mijn Ware Zelf.
Je voelt het
Je weet het

En je voelt ook de andere optie. Kiezen voor het oude vertrouwde pad. Het pad waarvan je weet dat je daar niet het optimale uit jezelf kunt halen, maar wat wel bekend en ‘veilig’ is.

Ik heb een aantal van die heel heldere momenten gehad in mijn leven. Waar ik besefte, nu ligt het bij mij. Kies ik voor wat ik voel en weet in mijn hart wat ik heb te kiezen of houd ik me vast aan het oude vertrouwde?

Vandaag was ook zo’n dag.

Het universum liet mij via het UWV weten dat het tijd is een nieuwe fase in te gaan. Mijn langdurig volledig arbeidsongeschiktheid werd tegen verwachting in niet omgezet in duurzaam volledig arbeidsongeschikt, maar werd teruggeschroefd naar 50% arbeidsongeschikt.

Dat is toch goed nieuws zou je misschien zeggen.

Maar met het pad, de uitdagende en intense omstandigheden waar ik afgelopen 10 jaar in heb verkeerd en de kwetsbaarheid die er nog ligt in het gezin schoot mijn hoofd meteen naar ‘Hè??? Hoe in godsnaam zien jullie dat voor je, dat ik in deze situatie volledig zou moeten kunnen werken? (ook de urenbeperking vervalt namelijk in het huidige oordeel).

Hoe inlevend de mensen aan de andere kant van de tafel ook waren, het raakte me. Tranen stroomden, mijn hand trilde het hele gesprek. Mijn hele lichaam voelde: ‘Wat krijg ik nu op me af. Hoe in godsnaam moet ik de balans waar ik zo ontzettend hard voor heb moeten werken handhaven als er een volledige werkweek bij komt?’ Angst, onrust, onmacht, zorgen werden getriggerd.
……………………

En…………..

En ja, als ik heel eerlijk ben, voelde ik, zelfs daar ter plekke, op een diepere laag in mezelf ook iets anders.
Ik had namelijk het Universum gevraagd in dit hele beoordelingsproces te laten gebeuren wat voor mij de hoogste optie was.
Daar waar een besluit tot duurzame volledige arbeidsongeschiktheid mij de rust zou geven van een vaste financiële basis en ik daarnaast op kleine schaal mijn helende werk zou kunnen doen, nodigt het huidige conceptbesluit wat nu neergelegd wordt me tot iets anders uit.

Ben ik bereid echt te gaan staan voor het werk wat ik het liefste doe, waar mijn hart echt van gaat sprankelen. Durf ik uit mijn voorzichtigheid en terughoudendheid te stappen na alles wat wij als gezin hebben doorgemaakt en weer volop JA tegen het leven te zeggen
Te vertrouwen op de nieuwe balans die ik en de kinderen mogen gaan vinden. En dat dit ons goed zal doen?
Vertrouwen dat er in dit proces ook voor mij gezorgd wordt?
Dat de kracht die er ligt in mij nu op een andere manier wakker mag worden. Ze is niet langer nodig voor overleven, maar voor leven vanuit mijn hart, voor verdere groei en bloei, voor het leven van mijn zielsverlangen.

Ik voelde daar, onder de schrik, emotie en verwarring: ‘oké, blijkbaar is het tijd dat ik een nieuwe fase in ga in mijn proces, blijkbaar ben ik er klaar voor, ook al denken mijn hoofd en lijf nog van niet.’

En wauw, hoe mooi is dat eigenlijk? Dat je zo bewust die beide gewaarwordingen mag ervaren in jezelf. De eerste reactie waar emotie en onmacht getriggerd worden èn het diepe weten in jezelf dat dit goed is wat er gebeurt. Dat dit me gaat helpen de nieuwe sprong te wagen, een nieuwe fase in te gaan, geboorte te geven aan een nieuw stuk in mezelf.

Makkelijk voelt het niet. Ik heb nog wel wat praktische uitdagingen en zorgen die mijn aandacht vragen. De boodschap is nog aan het landen in mezelf.

Maar wat doe je, als je onder de eerste emotie en verwarring over de wending die het neemt, ook de kracht en het weten voelt ‘Het is tijd een nieuw pad te betreden in mijn leven’?

Wat doe jij?
Volg jij het diepe innerlijk weten in jezelf of ben geneigd om vast te houden aan het oude vertrouwde en de emotie in het moment je te laten leiden?

En weet je? Het fijne van dat conceptbesluit wat vandaag bij me neer werd gelegd is dat ik twee jaar de tijd krijg om hier naartoe te werken.
Ondanks dat ik nog niet zie hoe, nog niet voel hoe ik dat qua energieniveau moet gaan doen, hoe ik dat kan combineren met de uitdagingen in mijn gezinssituatie, voel ik en weet ik ‘Ik hoef het niet alleen te doen. De juiste begeleiding komt op mijn pad en het komt meer dan goed.’
En ondanks dat ik nog niet zie en voel Hoe, voel en weet ik wel Wat. Het is tijd mijn zielsverlangen te leven, mijn helende werk echt wortels te geven en neer te gaan zetten, mensen te begeleiden op hun Pad van healing.

Dit is de stap die ik nu te zetten heb, in vertrouwen en overgave.

Aho.

Suzanne Kuit – RootsWoman
26 september 2022