Het is zo stil in mij
Zo stil om me heen
Dwars door alle geluiden en bewegingen heen

Dat wat eens een lichaam was
Als een leeg omhulsel in een verwoest landschap
Een lichaam wat toch in beweging kwam
Omdat er een verborgen maar krachtig weten was
Dat er licht moest en mocht zijn in mij
Dat alle grond die in en onder mijn voeten weggeslagen was
Mij uitnodigde mezelf werkelijk te hervinden

Moeizaam, alsof het lege lichaam
Vastgenageld stond aan de verwoeste grond, in shock
Zette ik mijn eerste stappen
Letterlijk mezelf instructie gevend wat er in het dagelijks leven moest gebeuren
En van binnen dapper proberend mijn ogen te openen
Voor dat wat gevoeld wilde worden

Diepe kloven, donkere grotten, verlaten ravijnen
Trok ik door in mijn innerlijk landschap
Een pad waar ik zó intens bang ben geweest
Voor de overweldiging van de pijn
Voor het niet meer verder willen
Voor het niet meer verder durven

Het helder weten in mij heeft lichtjes uitgezet op mijn pad
Lichtjes van pure wijsheid, waardevolle inzichten, van de diepere essentie onder de pijn
Lichtjes die mij moed gaven verder te gaan op dit uitdagende pad
Lichtjes ook die ik wel kon zien, maar niet werkelijk kon voelen
Ik verloor ze weer uit het oog
En altijd was daar weer een volgend lichtpuntje
Wat me weer een stapje verder bracht

Langzamerhand kwam er af en toe wat kleur in mijn landschap
Een plekje met mos
Een voorbijvliegende vlinder
Een bron waar ik met mijn voeten in mocht staan
………………….
Plekjes om even op te laden
Om het vertrouwen te voeden dat ik op de goede weg was.
Plekjes ook die ik weer achterliet
Om een volgende stukje pijn te ontmoeten in mij

Een pad waar soms geen einde aan leek te komen
En toch, bijna onmerkbaar, groeide de kracht van het licht in mij
Kwamen er zulke mooie heldere inzichten
Veranderde langzaam het innerlijk landschap
Naar een plek waar ruimte was voor leven, voor groen, voor water, voor dieren
Voor leven wat in mij groeide en toch naast me leek te staan
Alsof ik als een toeschouwer door een toneelstuk wandelde

En al die tijd was daar die zachte stille kracht in mij
Die me gaande hield in het dagelijks leven
Hoe hoog de innerlijke golven ook waren
Hoe verlaten en verloren het innerlijk landschap ook aanvoelde
Elke dag ging ik door, deed ik wat de dag mij vroeg

Stil ging ik verder
In mijn leven
In mij

Nieuwe grond ontstond met elke stap die ik zette
Grond die me langzamerhand meer stevigheid gaf
En soms ademde ik heel voorzichtig het leven wat weer in mij groeide even in
Zo kwetsbaar nog…….
Niet zeker of ik echt wel alle ervaringen op mijn pad kon omarmen

Stille tranen vloeiden, onzichtbaar voor de buitenwereld
Wanneer diep voelbaar werd waar ik doorheen ging
Maar voelbaar was het geworden!
Het lege verwoeste lichaam kon weer voelen

Verwonderd keek ik af en toe even om
Het pad waar geen einde aan leek te komen
Had me toch al een heel bijzondere groei gebracht

Steeds krachtiger werd het licht in mij
Ik groeide steeds bewuster
Leerde liefdevol te zijn en te blijven bij de pijn
En ontdekte dat het me niet overweldigde
Maar altijd iets wilde vertellen, iets wilde laten ervaren
Steeds meer kwam ik in contact met de essentie van de pijn
En daarmee ook met de essentie van mijn leven
De essentie van mezelf

Het verborgen maar krachtige weten van een licht in mij
Is een diep en vol ervaren geworden van het licht in mij

Het voorzichtige kwetsbare inademen van dat wat is, van het leven
Is een steeds bewuster en voller inademen aan het worden
Inademen in vertrouwen en liefde

Het pad waar zo lang geen einde aan leek te komen
Blijkt geen einde te hebben
Het is een pad wat zich in elk moment verder zal blijven ontvouwen
Het is een pad wat in alles liefde blijkt te zijn
Het heeft mij gedragen in liefde door al die pijn en donkerte heen

Met elke stap die ik zet bloeit mijn pad verder open
Het netwerk van lichtjes, wat mijn helder weten heeft uitgezet
Heeft mij teruggeleid naar de Bron 
De Bron van het leven, de Bron in mij

De stilte
Die ik zo lang heb verward met onzekerheid, niet durven, 
onzichtbaar moeten zijn, verloren voelen, niks waard zijn, er niet toe doen
Die stilte
Dat blijkt mijn pure kracht van Zijn te zijn
Vol van licht
Vol van liefde
Vol van leven
Vol van gewaar zijn
Verbonden in de stilte ben ik pure Bron

Diepe dankbaarheid voel ik voor het intense pad wat ik mag gaan
Diep dankbaar voor de fase van openbloeien waar ik nu voor sta
In de stilte voor de inademing
Waar ik in vertrouwen en overgave het leven volledig in mag ademen, omarmen en leven
Waar het prachtige licht wat besloten ligt in de pijn helemaal vrij mag komen
Waar ik mij helemaal Bron voel
En waar ik mag beseffen dat die pure kracht van Zijn
Die verbondenheid met de Bron
Er ook zal zijn, er altijd zal zijn
In alle beweging van het volledig inademen van het leven

Geleid door het netwerk van lichtjes
Van volledige verwoesting, door diepe pijnen
Naar dit moment van zijn in het verstilde moment 
voor mijn werkelijke volledige inademing van het leven
Van mijn leven
…..…………….

En met een volledige JA adem ik het leven in

Suzanne Kuit – RootsWoman – 3 juni 2022